Holiday Part 4 - Addo's and Back

Vanuit Stormsrivier reden we richting het plaatsje ‘Kirkwood’, wat vlakbij het Addo’s Elephant Park ligt. Het touristische (en daardoor deels ver-westerlijkte) maakt plaats voor een ongelovelijk arm dorp, dat zo’n 100 kilometer landinwaarts ligt. Hoewel je hier vlakbij Addo’s zit, is er hier in Kirkwood niets van tourisme te merken, integendeel. Het is hier smerig op straat, meer dan de helft van alle inwoners wonen in de townships en de sfeer straalt gewoon armoede uit.

Hoewel we zonder navigatiesysteem alles bereden hebben, vonden we elke guesthouse en lodge totzover prima. De guesthouse ‘Lemon-3 Lodge’, was ook gemakkelijk te vinden en bevond zich een klein stukje buiten Kirkwood. Terwijl je het dorpje uitrijdt, zie je langs de weg echt alleen maar citrusbomen.

Éénmaal aangekomen werden we verwelkomt door de eigenaar die vrijwel direct vroeg of we nederlands waren. Hij had het vrij snel door, aangezien hij zelf ook nederlands was. Hij is vanuit Nederland naar Kirkwood verhuisd om hier een guesthouse te beginnen. Ik vraag me alleen sterk af hoe hij in godsnaam in het plekje Kirkwood is uitgekomen, aangezien hier echt niets te beleven valt.
De eigenaar vroeg ons meteen of we ook interesse hadden om mee te gaan op een township tour door het dorp. Hij heeft een klein projectje opgezet om hele arme kinderen in de townships hier van eten te voorzien en hij wilde ons dit in de townships laten zien. De tour was ‘gratis’, op voorwaarde dat we een kleine donatie aan dit project gaven.

De townships waar we geweest waren bestonden uit overheidsgebouwen. Als je dit vergelijkt met de meest erbarmelijke omstandigheden, waar de huizen van golfplaten gemaakt zijn, was het hier een stuk(je) beter voor elkaar. Maaroed, ook hier was het verre van ideaal. In de kleine huisjes woonden soms hele gezinnen en het stonk erbinnenin. Wel waren de mensen ongelovelijk gastvrij naar ons toe en ze wilden ons graag en soms misschien zelfs trots alles in hun huis laten zien, wat toch eigenlijk wel bijzonder was aangezien ze echt helemaal niets hebben. Maar het laat ook zien hoe relatief geluk eigenlijk is, deze mensen zijn echt zeer dankbaar voor de overheidshuizen die ze hier gekregen hebben.

Tijdens onze tour werd ons ook wat meer over Kirkwood zelf verteld. Hier in Kirkwood is de werkloosheid zomers ontzettend hoog. Er is alleen volop werk in het najaar, wanneer de citroenen hier rijp zijn. Massa’s mensen uit de townships gaan dan het land op om deze citroenen te plukken en te sorteren in de fabrieken. Een leuk feitje is dat heel veel citroenen in de nederlandse supermarkten hier uit Kirkwood komen.

Later deze middag zijn we nog naar een cheetah farm gegaan. Hier worden cheeta’s en andere katachtige dieren opgevangen en verzorgd. Dit was eigenlijk weer zoals de cheetah farm hier in Bloemfontein. We kregen een rondleiding door de farm, en konden bij sommige cheetahs het hok in.

Op de terugweg op zoek naar wat te eten. Blijkbaar reden we toch iets te snel, terwijl ik in de verte dacht wat stenen langs de weg te zien liggen. Toen ik dichterbij kwam, bleken die stenen ineens bavianen te zijn, die langs de weg wat zaten te eten. De rem van onze auto werktte gelukkig prima en geen baviaan heeft de dood gevonden... tsjah het is even wennen dat je ook rekening moet houden met bavianen die langs de weg kunnen zitten. En een baviaan doodrijden is niet tof! :p

Na onze eerste overnachting in de lodge zijn we naar het olifantenpark gereden. Dit park lag toch al gauw nog 40 kilometer van Kirkwood vandaan, wat verder was dan verwacht.

Je rijdt vanuit de gate meteen een overnachtingskamp binnen, met benzinestation, supermarkt en natuurlijk slaapplek. Zodra je dit kamp uitrijdt zit je weer midden in de bush. Al vrij zag je de zebra’s grazen met af en toe wat ‘Warthogs’, een soort zwijn. Maar zelfs na meer dan een uur zoeken en rondkijken nog geen olifant te bekennen. Maargoed, je hoort wel vaker dat mensen geen enkele olifant spotten in het ‘olifantenpark’.

Na verder in het park gereden te hebben, wat eigenlijk toch best een groot park is overigens, zagen we een paar auto’s staan. Eindelijk de eerste olifant vlak langs de weg, wat na iets langer kijken een hele kudde van zo’n 15 olifanten bleek te zijn. Sommige van deze beesten staken de weg over, echt vlak voor onze auto langs. Dit blijft eigenlijk wel een beetje spannend, aangezien je nooit kan voorspellen wat zo’n beest doet.En hierna hadden we meer geluk met het spotten van olifanten en begonnen we eigenlijk al te hopen dat we ook leeuwen tegen zouden komen.

Terwijl we rondreden kwamen we een picknick plek tegen, waar ook allemaal braais stonden geinstalleerd. We bedachten ons geen moment en zijn maar meteen in een rit van een half uur weer terug naar het kamp gereden, om alle braaispullen te halen. Terwijl we weer naar de braaiplek reden werd het wel even spannend. We kwamen op den duur stil te staan, terwijl er een hele kudde olifanten voor ons op de weg stond. Ze kwamen al vrij snel op ons aflopen, en niet veel later stonden we middenin een olifantenkudde met onze auto. Olifanten voor ons, naast ons en rechts van ons. Het idee dat olifanten wel eens vaker mensen aanvielen, kwam al vrij snel naar boven. Maar het was echt geweldig en spannend tegelijk om hier middenin te staan. Op een gegeven moment stond er zelfs een olifant rechts van ons, met vuurrode ogen onze auto in te kijken.

Zodra we op de picknickplek aangekomen waren, hebben we maar meteen de braai aangestoken. Braaiien met die zeer felle zon is wel snikheet, maar de ‘boerewors’, hamlappen en andere stukken vlees waren het dan wel dubbel en dwars waard.

Laat in de middag zijn we weer met een gigantische omweg richting Kirkwood gereden, waar we nog één nacht overnachten. Al met al is Addo’s ook zeker een aanrader om naartoe te gaan.

Na weer wakker te zijn geworden in Kirkwood, was het vandaag dan toch (opnieuw) de grote dag; Bungeejumpen van de Bloukrans Bridge!!. Vandaag rijden we richting Oudtshoorn, wat weer 400 kilometer in de richting van Kaapstad ligt, vlakbij Mossel Bay. Maar halverwege deze rit rij je over de Bloukrans brug, waar we vandaag sowieso vanaf springen.

Bij de brug aangekomen, beseften we ons dat er nu echt geen weg terugwas, we konden in iedergeval het weer nu niet de schuld geven aangezien de lucht helderblauw was. Om elf uur stonden we dan ook bij de inschrijvingen, waar we even onze handtekening moeten zetten dat wij geen claims in kunnen indienen als wij de dood vinden wanneer het touw knapt. Ook wel erg bijzonder nu trouwens, op dit moment is het hier groot nieuws dat een vrouw haar bungeejump in Zambia overleeft heeft nadat het touw geknapt is.. maar niet teveel bij nadenken;)

Na nog even in spanning de brug bekeken te hebben, waar weer een aantal mensen vanaf sprongen, zijn we in het harnas getilt. Dit harnas moet ons in leven houden, nadat we van de rand af springen. Op de brug besef je pas echt hoe gigantisch hoog deze brug wel niet is, terwijl je door het rooster waar je overheen loopt naar beneden kunt kijken. Zodra we op de plek van bestemming zijn aangekomen, vlak onder het wegdek van de brug besef je echt dat je nu echt niet meer terug kan. Met harde muziek proberen ze de spannende sfeer een beetje te onderdrukken, wat eigenlijk best goed werktte moet ik zeggen; ik was eigenlijk helemaal niet zo zenuwachtig.

Nadat er een aantal mensen van ons groepje gesprongen waren, werd André’s naar voren geroepen. En zijn spanning was toen wel van zijn gezicht af te lezen, terwijl een man nog allerlei materialen aan hem vast maaktte. Er worden wat foto’s gemaakt en vervolgens werd André naar de rand van de brug geholpen. Het elastiek werd op het laatste moment vastgemaakt en er stonden twéé mannen op het laatste moment naast hem. ‘Three, Two, One,’ en hij was weg. Op de tv voor ons kon je de hele sprong volgen en eigenlijk dook André best wel stoer naar beneden. Na ongeveer vijf minuten stond André weer op de brug en ik heb hem werkelijk waar in mijn hele leven nog nooit zo enthousiast gezien. Het was het vetste wat hij ooit had gedaan dus dat maaktte me wel extra nieuwsgierig.

En er ging nog een gigantische tijd overheen, wat het wel een beetje spannend begon te maken. Maar nadat bijna de hele groep voor mijn gevoel al gesprongen had, werd mijn nummer dan ook eindelijk omgeroepen. Goh wat voelde dat vreemd zeg, als je daar helemaal klaar gemaakt word voor de bungeejump. En dan, zodra alles klaar is, het moment van de waarheid. Als ik zeg dat mijn hart niet keihard in mijn keel kloptte, dan lieg ik.

En dan zit het elastiek vast aan je enkels en loop je naar de rand toe. Om het extra spannend te maken toch nog vanaf de rand een keer naar beneden gekeken om te kijken hoe hoog het wel niet was; en die 216 meter hoogtte leek wel het dubbele. Op het moment dat ze aftellen wordt het wel echt heel erg spannend. ‘Three, Two , One’.. Go!!. Na nog even 2 seconden geaarzeld te hebben sprong ik ook naar beneden. Wat een onwijs raar gevoel als je voor het eerst zo’n lange vrije val naar beneden maakt. Maar de spanning was eigenlijk meteen weg en ik bedacht me meteen dat dit echt één van de meest intense en tofste dingen was dat ik ooit gedaan heb. Je gaat met een dikke 120 kilometer per uur naar beneden en je ziet de grond echt keihard op je afkomen. Ergens bedacht ik me nog dat ik het kut zou vinden als mijn touw nu knaptte, wat gelukkig niet gebeurde. Yooo wat was dit gaaf en snaptte meteen waarom André zo enthousiast was. Na een paar keer uitgeveert te hebben hang je dan in de lucht, wat ontzettend vredig en stil voelde. Ik kreeg alleen het gevoel dat ik met mijn voeten uit het touw gleed, wat ergens wel een beetje vervelend voelde.

Éénmaal weer boven werden er nog wat foto’s gemaakt, was ik ook echt mega enthousiast en wilden we beide eigenlijk nog meteen wel een keer. Nadat de hele groep gesprongen had zijn we weer terug gelopen, richting de auto om vervolgens vol adrenaline richting Oudtshoorn te rijden, wat nog zo’n twee uur rijden van de Bloukrans brug vandaan was.

Via de groene garden route, rij je op den duur landinwaarts de hoge bergen in. Terwijl je bijna door de wolken rijdt heb je een prachtig uitzicht over de groene landschappen van de Garden Route met de zee als achtergrond. Als je door de bergen rijdt, langzaam verder landinwaarts gaat, veranderd de natuur echt drastisch. ‘The Karoo’, het halfwoestijngebied begint hier weer, terwijl het landschap weer dor en bruin begint te worden. Echt weer een compleet andere wereld hier.
Laat in de middag kwamen we aan in onze hostel in Oudshoorn ‘Karoo Soul Backpackers’, waar we deze avond één nacht overnachtten.

De volgende dag werd een drukke dag, aangezien hier in Oudtshoorn best veel te zien is. We gingen eerst naar een Ostrich farm. Boerderijen verdienen veel aan struisvogels, ook niet zo gek aangezien die beesten ontzettend lekker smaken. Je ziet hier in het gebied echt overal struisvogels en overal zijn wel struisvogel boerderijen te vinden.
De struisvogelboerderij was eigenlijk niet zo heel bijzonder. Het enige grappige was dat je er op een struisvogel kon rijden, maar dat hebben we beide maar overgeslagen. Het ging mij er wat te wild aan toe en Andre was te vééél te zwaar, hehe.

Daarna reden we door naar de bekende ‘Cangoo Caves’. Dit zijn natuurlijke grotten vol met druipsteenformaties. Je hebt hier de keuze uit een ‘normal’ tour en een ‘adventurer’ tour. De gewone tour gaat een klein stukje de grot in, terwijl je met de adventurer tour diep de grotten ingaat. Wij hebben natuurlijk voor de adventurers tour gekozen.

De grot is van binnen echt geweldig. Je ziet echt hele mooie druipsteenformaties die echt meters lang zijn. Wanneer je dieper in de grot komt, worden de paden steeds smaller en kleiner. Op den duur is het pad zo’n 40 cm breed. Grappig trouwens dat hier eens een vrouw 12 uur vastgezeten heeft.
Op den duur moet je zelfs op je buik kruipen en wordt het steeds benauwder in die grot. Uiteraard stoot je hier echt 20 keer je hoofd overal tegenaan, dus het is soms best een pijnlijke tocht. Maar zeker de moeite waard en een must als je in de buurt bent.

Voordat we richtig Stellenbosch rijden, een studenten/wijnstad vlakbij Kaapstad, rijden we naar de ‘Swartberg Pass’. Deze pas rijdt je hoog de bergen in, richting het dorp ‘Prins Albert’. Deze route is verreweg de mooiste route in de kaapgebieden. Hoewel onze Nissan op sommige punten echt ontzettend moeilijk de bergen in kwam, zijn we toch uiteindelijk naar boven gekomen. Je hebt op heel veel punten op deze 25 kilometer route een ontzettend mooi uitzicht over het Zuid Afrikaanse land. Er heerst eigenlijk een heel apart sfeertje. Het is ergens best verlaten, het waait er echt keihard en sommige gebieden deden me een beetje denken aan ‘The Grand Canyon’, zoals ik die op foto’s gezien heb.

En dan is het tijd om weer helemaal richting het begin van de vakantie te gaan, naar Kaapstad. Hier gaan we oud en nieuw vieren, in een zeer luxe hotel. We zijn door een fout van booking.com in een zeer luxe hotel geplaatst, één van 240 euro per kamer per nacht. En de extra kosten hiervan worden door booking.com terugbetaald, dus dat gaat echt fijn worden. Maar eerst richting ‘Stellenbosch’, een stadje zo’n 30 kilometer van Kaapstad vandaan. Aangezien dit zo’n 350 kilometer van ons verwijderd is, wordt het nog weer een flinke rit. Maargoed, genoeg te doen in Stellenbosch, op de vooravond van oudjaarsdag!

-Ronald