De eerste week in Bloem

Zo, wat kan je toch veel beleven in een week zeg..! Vorig weekend zijn we begonnen met de omgeving hier een betje verkennen. Zo voelde de eerste week in een vreemd land redelijk ongemakkelijk, maar we hebben twee afrikaanse vrienden gemaakt en die hebben ons ontzettend goed begeleid hier.

De eerste zaterdag hier in Bloemfontein hebben we allerlei inkopen gedaan. Zo heeft Emanuel ons geholpen met het regelen van belangrijke zaken, zoals een afrikaans telefoonnummer en internet. Het internet is hier trouwens vreselijk duur, 1.2 Gb kost hier 30 euro. Dus moet ik redelijk zuinig zijn met internet.

Onze eerste zaterdagavond zijn we naar een hockeywedstrijd gegaan van onze kameraad Tebogo. Onze universiteit, Central University of Technology, moest spelen tegen Freestate University. Heerlijk met ondergaande zon op een heuveltje gezeten en de hockeywedstrijd bekeken. De wedstrijd werd gespeeld aan de rand van Bloemfontein, dus hier kon ik eigenlijk voor het eerst een indruk krijgen van de afrikaanse natuur. Om me heen was leegte, Savanne en hele mooie bergen met ondergaande zon. Ik was echt helemaal in the African feeling, precies zoals je natuur in die afrikaanse films ziet. Eigenlijk was ik daar best wel van onder de indruk! De natuur was beter dan de hockeywedstrijd zelf, die werd verloren met 4-2.

Zondagsavonds werd onze eerste afrikaanse braai een feit. Het enige verschil tussen braaiien en barbequen is dat je hier in afrika de hele braai vol met vlees stopt. Dus je hebt gewoon na een half uur een grote schaal vol met vlees, heerlijk! Uiteraard waren onze maatjes Tebogo en Emanuel er ook bij. Emanuel kwam samen met zijn vriendin langs. Erg gezellig, dat braaiien.

Maandags was het tijd voor een Bloemfontein tour georganiseerd door Lebo, een vrouw die werkt op de Universiteit. Maar voor de rondleiding gingen we eerst langs de ‘Cheetah Farm’. Dit is een boerderij net buiten Bloemfontein met cheeta’s, leeuwen en allerlei andere katachtige dieren. Hier kon je gewoon bij tamme leeuwenwelpjes staan en aaiien. Al was er ééntje bij die wel erg speels was en Mariëlle wilde tackelen. Ook was er een veld met 2 cheetahs, waar je bij kon staan en ze kon aanraken, echt supercool eigenlijk.

Na de cheetah farm kregen we de rondleiding. Hier werd ons verteld waar we wel mochten komen en waar we absoluut niet naartoe mochten gaan. Zo kan je als blanke beter niet naar het centrum van Bloemfontein gaan, ook niet overdag. Daar is het gewoonweg echt te gevaarlijk.

Maar op Naval Hill kreeg ik een kippevel momentje. Naval Hill is een heuvel midden in Bloemfontein. Op deze heuvel heb je uitzicht over de hele stad. Toen we de heuvel opreden en hoger en hoger kwamen zat je dan ineens in een natuurgebiedje. En terwijl we reden keek ik uit mijn ooghoek en ik dacht wat is dat voor standbeeld. Maar niets was minder waar, hier zagen we een wilde Giraffe. Man wat was dat toch ongelovelijk gaaf zeg! We wisten niet wat we zagen. Al met al drie giraffen gezien op deze heuvel, struisvogels en een buffel. De buffel is toch één van de big five? Ik weet het zelf eigenlijk niet zeker maar als dat zo is kan ik de buffel in iedergeval afstrepen. Wat ook leuk was op de Naval Hill was de uitzicht over heel Bloemfontein.

Maargoed, nu denken jullie van.. moet die kerel geen stage lopen? Nou dinsdag zijn we met ons vieren naar onze stageplek gegaan voor een introductie. Mariëlle en Niek naar de Radiodiagnostiek in het Universitas Hospital en Patricia en ik naar de Radiotherapie. Radiotherapie staat bij een ziekenhuis redelijk vlakbij ons apartement. Patricia en ik kunnen er gewoon naartoe lopen, helaas hebben Niek en Mariëlle iets minder geluk. Die moeten op hun mountainbike fietsen.

De introductie was erg leuk, onze collega’s waren ongelovelijk vriendelijk! Dus dat zat meteen al helemaal goed. We hebben een kleine rondleiding gekregen en de Radiotherapie is helemaal gerenoveerd en ziet er nu als nieuw uit. Voor de MBRT’ers onder ons: Er staan 2 lineaire versnellers met een versnelspanning van 6, 8 en 15 MV. Volgens mij kan één van die twéé versnellers zelfs tot 25 MV stralen, al weet ik dat niet zeker. Ook is er een orthovolt toestel, een CT scanner voor de lokalisatie en een planning gedeelte. Opmerkelijk, ze werken op de planning met XiO, precies hetzelfde systeem als op school.

Woensdags tm vrijdag zijn we gewoon bezig geweest met stage lopen. En zoals verwacht zie je hier de verschrikkelijkste dingen. Ten eerste iets meer over het ziekenhuis waar ik stage loop. Het ziekenhuis bestraald hoofdzakelijk (donkere) mensen die niet verzekerd zijn. Ook zijn er wel verzekerde patiënten, maar die zijn wel in de minderheid. Een heleboel mensen bezoeken voordat ze uberhaupt met hun klachten naar de dokter gaan een medicijnman. Deze proberen met hun botjes en stokjes de mensen van kanker te genezen. Zonder verbazing werkt dit in geen van de gevallen en komen ze alsnog naar de dokter, wanneer het al veel en veel te laat is. En doordat de patiënten vaak al in stadium IV zitten voordat ze bestraald worden, zie je echt dood en doodzieke patiënten. Hoewel ik deze week vooral nog heb gekeken en niet zelf heb gewerkt, heb ik wel interessante en schrijnende dingen gezien.

De volgende patiënt is me deze week heel erg bijgebleven deze week. Even een verhaal vooraf. Een kind van twee jaar wordt naar de radiotherapie doorverwezen met een nefroblastoom, oftewel een Wilms tumor (een tumor in de nieren die je vrijwel alleen bij kinderen ziet). De moeder komt met het kind op de afdeling voor delokalisatie van de tumor en het kind kan de daarop volgende week beginnen met de behandeling. Een uitstekende prognose en het kind zal naar alle verwachtingen genezen, een nefroblastoom is dan ook vaak goed te behandelen. Helaas kwam de moeder die maandags niet met het kind opdagen voor bestraling. Nee ze heeft gekozen voor de medicijnman en de kennis en wijsheid van de voorouders. Na een jaar komt ze terug met het kind, ondertussen drie jaar oud. Wanneer ik de ouder en het kind binnen zag komen kon ik al meteen zien dat er wel iets goed mis was. Het kind had een enorm dik buikje, wat één en al tumorgezwel was. Ik schrok er heel erg van en het kindje heeft vanzelfsprekend ook geen overlevingskans meer. Dit was echt heel pijnlijk om te zien vooral met de kennis dat het anders had kunnen gaan. En dit is nou precies het geval van een heleboel patiënten, helaas heeft de moeder het lot van dit kind bezegelt en zal het kind sterven door wat ik noem een hele kwalijke keuze. De moeder was in nederland allang aangeklaagd voor nalatenschap en was het kind in Nederland geboren, dan had ze een uitstekende prognose gehad en waarschijnlijk nog wel 70 jaar kunnen leven. Schokkend en confronterend eigenlijk. En tsjah, de moeder handelde misschien ook wel met haar eigen onkennis en deed wat het beste voor het kind was. Maar eerlijk, met goedkope voorlichting kunnen er ook echt levens gered worden, misschien ook het leven van dit geval.

Vrijdags heb ik wat mogen oefenen met bestralingsplanningen, en die zijn eigenlijk ook wel heel anders dan in Nederland. Een klein voorbeeld is een rectum bestraling, die hier in Zuid Afrika met vier velden behandeld wordt. Volgens mij kan dit toch ook gewoon prima met 3 velden is kan je de blaas zo van straling ontzien. Maargoed, ik wil nu ook niet als een wijsneus overkomen haha! Ze zullen er wel een reden voor hebben, al weet ik die niet. Bestralingsplanningen maken vind ik wel ontzettend leuk om te doen!

’s Avonds hadden we weer een braai, nu in de Townships, in een braaishop genaamd Sachabaa. Lebo had ons hier uitgenodigd en aangezien we in de townships zijn, zijn de omstandigheden niet erg goed, al zijn er nog ergere gedeelten. Maar daar sta je dan, wij als vier blanke mensen midden in de zwarte en vaak arme gemeenschap. Dit was echt zo bijzonder voor mij, maar die mensen daar vonden het ook echt geweldig dat we er waren. Al moet je er nooit maar dan nooit op eigen houtje heen gaan zonder iemand die daar bekend is, dat is levensgevaarlijk! Er werd gefeest en gebraaid en we deden vrolijk mee tussen al die mensen. En wauw, was was het vlees ongelovelijk fijn! Toen we om 8 uur terugliepen richting de taxi, waren er nog een aantal mensen die dolgraag met ons op de foto wilden, tsjah een blanke daar in die omgeving is blijkbaar best ongewoon! Na die avond nog maar even gezellig hier een paar drankjes gedronken in ons apartement, wat uiteindelijk ook nog donders gezellig was. Goh wat was dit een bijzondere avond voor ons allemaal, iets wat je als tourist niet snel zou kunnen doen als je de juiste mensen niet kent.

De volgende dag, gelukkig niet brak van de vrijdag gingen we onze eerste trip richting Kimberley maken. Kimberley is een stad die bekend staat om zijn diamanten. In deze stad werd vroeger naar diamanten afgegraven, en uiteindelijk is er van al dat graafwerk één van de grootste gaten ontstaan die door de mens zijn gemaakt; The Big Hole. Maar voordat we daar kwamen moesten Niek en ik ons eerst wagen aan het links rijden in de door ons gehuurde Volkswagen. Heerlijk ruim autootje met helaas een slechte airconditioning. Dat links rijden was eerst echt even wennen. In nederland rij je eigenlijk op de automatische piloot, maar hier moet je blijven nadenken aan ‘links, links links links’, anders rij je zo tegen het verkeer in, maar alles is goed gegaan gelukkig!.

Kimberley is 180 kilometer ver weg. Om daar te komen reden we dan voor het eerst de stad uit. Wauw echt wauw. Kennen jullie die films met die afrikaanse savannes? Dit was echt precies zo! Ook kreeg ik wel een soort van route 66 gevoel. Tussen Bloemfontein en Kimberley is gewoon één autoweg met om je heen alleen maar natuur en hier en daar een verdwaalde boerderij in the middle of nowhere, 160 kilometer lang. Echt zo ongelovelijk indrukwekkend. Hier en daar rijdt een auto, soms zie je wat cactussen, koeien, struisvogels, half uitgedroogde waterplas. Eigenlijk vond ik de weg naar Kimberley nog mooier dan Kimberley zelf. Om een indruk te krijgen hoe dat is moet je maar de foto’s beijken. Echt een afrika gevoel kreeg ik hier, precies zoals ik afrika wel op tv zag.

In Kimberley stond dan de beroemde Big Hole. Zoals ik al verteld had, is dit een erg groot gat! Dit gat is wereldberoemd, maar gek genoeg waren de touristen op twee handen te tellen. Leuk om te zien, maar na een minuutje of 10 had ik het ook wel weer gezien. Ook was er een een dorpje bij, die er zo uitzag als in de jaren 1800, ach wel leuk.

Op de terugweg was het Niek zijn beurt om terug te rijden. Onderweg kwamen we nog een paar gevaarlijke beesten tegen. Het waren volgens ons vogels die we op het nippertje konden ontwijken. En nog steeds vond ik het heerlijk om door die afrikaanse natuur heen te crossen. Met de zonsondergang achter ons reden we weer richting ons apartement, waar we s’avonds nog een paar biertjes hebben gedronken met Emanuel, Debbie en Tebogo.

Om het bier te halen zijn Emanuel, ik en Niek naar smallstreet gegaan om nog een paar biertjes te komen. Smallstreet is eigenlijk echt de typische ghetto straat die je op amerikaanse televisie ziet. Tsjah en zo voelde het ook. Hier had ik echt voor het eerst een heel onveilig gevoel. We voelden ons bekeken en onwelkom. Echte drugskikkers in die tenten en echt een zeer gemene zweer hing er. Ik denk dat als Emanuel niet bij ons was, dat het ook wel anders had kunnen aflopen. Maar eerlijk, ik ben blij dat ik dit gezien heb, hoe onprettig het toen ook voelde. Allang blij dat er in iedergeval niets gebeurd is. En mams, don’t worry ik ga niet weer de donkere ghetto in bij nachtlicht, dat beloof ik!
En dan vandaag, ja het is zondagavonds half 11 terwijl ik mijn best doe om deze week zo goed mogelijk te beschrijven. Vanochtend zijn we naar de kerk gegaan. In deze kerk, hoofdzakelijk de donkere gemeenschap wordt op een hele enthousiaste en vrolijke manier een kerkdienst gehouden. Er staat een gospel band en iedereen die via schermen meezingt. Mensen die amen schreeuwen terwijl ze heel vrolijk de kerkdienst bijwonen. Echt een hele leuke ervaring om dit te zien, heel anders dan de diensten in Nederland gehouden worden.

Vanmiddag nog eventjes gezwommen, ijskoud water helaas. Maar het weer is is precies andersom, erg warm

Verder nog even over het weer hier, sinds ik hier aangekomen ben is er nog geen regendruppel water gevallen en heeft de zon elke dag nog volop geschenen.

Morgen begin ik weer aan de stageweek, ik sta morgen op de CT/lokalisator. Hier komen patiënten dus als eerst. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan, maar zal jullie snel weer meer laten weten.