Lesotho, Kingdom of the Skies

Zo, na een weekje op de CT-scanner gestaan te hebben, was het tijd voor ons eerste echte weekendtripje.

Vrijdagmiddag hebben we met ons allen de middag vrij genomen. Na onze tas te hebben ingepakt, in mijn geval een rugtasje, zijn we met een huurauto richting Lesotho gegaan.

Allereerst wat over Lesotho; Lesotho is een land dat volledig omsloten wordt door Zuid Afrika. Het is één van de allerarmste landen van de wereld en staat ook bekend als een bergland. Het laagste punt van Lesotho is geloof ik 1,3 km boven de zeespiegel en dit laagste punt is het hoogste laagste punt van de wereld (volg je het nog?). Verder heeft de meerderheid van de mensen geen elektriciteit en zijn de huisjes waar ze in leven echt droevig. Lesotho ligt op ongeveer 2 uur rijden van Bloemfontein.

Na de autohuur afgehandeld te hebben, zijn we met de auto richting Lesotho gegaan. Niek zat de heenreis achter het stuur. Na 2 uur eenzame wegen en steeds meer bergen gezien te hebben, kwamen we bij de grens van Lesotho aan. Aan de grens begon alles er al erg triest uit te zien. Ze waren hier wel druk aan het braaiien, maar het zag er alles behalve fris uit.

Als waarschijnlijk één van de weinige blanken in de rij mochten meteen doorrijden toen we aan de beurt voor controle waren, ze hoefden geen paspoort of niets te zien. We reden vrijwel direct Maseru binnen, de hoofdstad van Lesotho die direct aan de grens ligt. Opmerkelijk was al wel meteen dat er eigenlijk vrijwel alleen maar huisjes en winkels te zien waren die van golfplaten gemaakt zijn. Echt een ongelovelijk droevig gezicht, moeilijk voor te stellen dat mensen zo kunnen leven. Het ziet er eigenlijk gewoon uit als de sloppenwijken hier aan de rand van Bloemfontein, wel erg indrukwekkend.

Vanuit Maseru hadden we onze zinnen gezet op Malialea. Dit is een dorpje in Lesotho op denk ik zo’n 100 kilometer van Maseru. In dit dorpje staan de lodges waar we gingen overnachten. Al met al hebben we over deze 100 kilometer nog zo’n 2,5 uur gedaan. Onderweg keek ik wel echt mijn ogen uit. Ik heb werkelijk geen fatsoenlijk huis kunnen spotten. Winkels, kapperzaken, huisjes.. allemaal van golfplaten. Achter deze huisjes kon je echt genieten van een werkelijk prachtig berglandschap. Vanwege de hoge ligging van Lesotho staat het land ook wel bekend onder ‘Kingdom of the Skies’, en die naam klopt ook helemaal.

Hoe dichter we bij Malia lea kwamen, hoe slechter de wegen werden. Ook kwamen we steeds meer typische huisjes tegen, de huisjes van de Basotho stam. Deze stam staat bekend om zijn typische kledendracht, ze dragen een soort van kleurrijk kleed om hun lijf. De huisjes die deze mensen bewonen zijn kleine ronde huisjes met rieten daakjes, je zal ze nog wel voorbij zien komen op de foto’s. Het werd ook steeds donkerder en donkerder, en dat maaktte de rit af en toe behoorlijk spannend!

Tegen een uur of 7 zagen we het bordje naar Malia Lea. Het was ondertussen pikkedonker geworden en we moesten de laatste 20 kilometer door een zand/steenweg rijden. Auto’s die zonder licht rijden, af en toe een verdwaald persoon langs de weg, diepe kuilen en heuvels... ravijn naast ons, echt the African adventure. Uiteraard is er in dit land nauwlijks bereik met je mobiele telefoon en dat maaktte het misschien nog wel spannender. Als er iets gebeurde onderweg naar de lodge, dan hadden we ook groot probleem gehad. En als de zon onder is en de sterren aan de lucht zichtbaar geworden zijn, is het echt pikkedonker in Lesotho. Er is nergens licht te bekennen, aangezien er maar weinig mensen zijn die stroom hebben. Al deze dingen bij elkaar zorgde wel voor angstige momenten in de auto af en toe (wat ik eigenlijk supergaaf vond !)

Na een uur op dit eenzame zandpad gereden te hebben, in het pikkedonker kwamen we bij de ingang van de Malia Lea lodge aan. We wisten eigenlijk helemaal niet zeker of we we helemaal goed zaten. Voor ons stond wel Malia Lea op een bordje en er stond bij ‘Honk to enter’. Dus even op die toeter drukken en het hek ging open. We werden ontvangen door Eric en een man in een bivakmuts met een dik jachtgeweer bij hem, waarbij er wel even werd gedacht ‘Als we hier maar goed zitten, anders hebben we echt een probleem’. Ook dit zorgde voor spanning. Eric vroeg om onze naam, en we konden vervolgens doorrijden. We werden naar onze lodge begeleid en hier was gelukkig wel stroom.

Er stonden allemaal weer van die basotho huisjes en het was er heel gezellig verlicht. Na uren niets meer gegeten te hebben zijn we maar meteen voor wat eten gegaan. We kregen kip voorgeschoteld, speciaal voor ons bewaard aangezien we met veel vertraging aankwamen, dit kippetje ging er dan ook meer dan lekker in. Na het eten zijn we eventjes voor een drankje gegaan en hebben we nog een groepje nederlandse en duitse meiden ontmoet, die erg gezellig waren.

De bar sloot om half 10, dus Niek en ik nog gauw even 2 blikjes bier gehaald, voor bij ons huisje. Hier in dit complex gaat om 10 uur de elektriciteit wat ze hadden eraf. We hadden gelukkig een kaars op onze kamer, wat een ongelovelijk primitief gevoel gaf. We moesten rondlopen met deze kaars om ook maar iets te kunnen zien, want het was echt super donker!! We zijn naar buiten gegaan en hebben met de kaarsjes in het gras gelegen. Om echt even een indruk te krijgen hoe donker het nu wel niet zou zijn, hebben we de kaarsjes maar eens uitgeblazen. Je zag helemaal niets meer en het enige licht wat we hadden was dat van de sterren in de lucht. En zo’n fantastische sterrenlucht heb ik nog nooit eerder gezien, echt super gaaf! Wat een ongelovelijke rust hier, op een paar pauwen na, die soms wat lopen te schreeuwen.

De volgende ochtend zijn we om 7 uur opgestaan, hebben ontbeten en zijn de dag met een fijne en warme zon begonnen. Vandaag gingen we, samen met de groep meiden paardrijden door de bergen. Uiteraard heb ik nog nooit eerder op zo’n beest gezeten, maar wat een ervaring zeg. We zijn met de paarden door de bergen heen gereden, langs de Basotho dorpjes. Het uitzicht wat je af en toe had was echt super en de Basotho’s waren onwijs vriendelijk. Ik voelde me net Sinterklaas, hoe al die kinderen naar mij en mijn paard, wat verdomd veel op Schimmel leek, zwaaiden. Echt heel tof.

Na anderhalf uur rijden zijn we gestopt op een plek met rotsschilderringen, geschilderd door bosjesmannen. Een vrouw legde ons uit wat ze betekenden, wat af en toe wel een beetje een vaag verhaal was, maarja het zal wel. Het leverde in iedergeval gave wandelingen op door de ravijnen heen.

Vervolgens zijn we weer verder te paard gegaan. Het weer begon steeds donkerder en donkerder te worden en vervolgens na een uur op het paard gereden te hebben kwamen de eerste druppeljes regen al naar beneden. Met donder en onweer in de lucht werd ons verteld dat het best gevaarlijk op het paard kon zijn, Uiteindelijk begon het te hagelen, sneeuwen (volgens Niek), regenen en onweren. Goh wat was dat toch super vet. Toen de storm voorbij was, kwamen we behoorlijk nat aan bij een hoge waterval. We moesten weer naar beneden lopen het ravijn in en kwamen daar bij de waterval aan. Bij deze waterval werd echt geweldig lelijke muziek gespeeld door een groepje jongere Basotho kinderen, hopend op wat geld. We hebben ze 4 euro gegeven met de hele groep, wat achteraf veel teveel was, aangezien ze ruzie kregen om voor hun zoveel geld. Geen idee wat ze ermee moeten, aangezien er nauwlijks winkels te vinden zijn, maargoed.

Na deze ervaring zijn we het laatste stuk weer terug naar de Lodge gereden. De hele reis is veilig verlopen, al leverde het soms vooral voor Mariëlle wat spannende momenten op. Haar paard werd zo nu en dan eens door een ander paard getrapt, wat spannende momenten opleverde. Maar ook Mariëlle heeft de reis overleeft ;-)

Ondertussen weer helemaal opgedroogd, zijn we eens naar de supermarkt gegaan om wat eten te scoren. Aangezien er niets fatsoenlijks te koop was in dit piepkleine winkeltje gemaakt van die welbekende golfplaten, zijn we maar weer eieren wezen eten. Ook hebben we maar wat eieren meegenomen als ontbijt de volgende dag. Eieren op brood, meer fatsoenlijks kon je niet uit de supermarkt halen. Al leken de ‘Walkie Talkies die ze verkochten, oftwel kip met kop en al, me ook wel erg fijn. Deze wordt met kop en al opgegeten geloof ik. Ze gooien hier niets weg. Trouwens, als je goedkoop boodschappen wilt doen, dat kan hier prima in Malia Lea.

’S Avonds zijn we met zn allen in een centraal huisje wat wezen drinken, samen met wat afrikanen, namibianen en duitsers. Met een haardvuurtje erbij, aangezien het buiten erg koud geworden was, hebben we s’ avonds nog even gechilled. Om 10 uur ging het stroom weer uit en was het weer pikkedonker. Ondertussen stormde het keihard buiten, met onweer en alles erbij. Wat ook wel weer een typisch gezellige sfeer gaf.

De volgende ochtend wilden we naar de Katze-Dam gaan. Een grote dam, wat ontzettend mooi was om te zien schijnbaar. Helaas waren de wegen door de harde storm veel moeilijker begaanbaar voor een 2-wielaandrijving en zijn we maar weer richting Zuid-Afrika gereden met af en toe wat tussenstops om van de natuur te genieten. De terugreis zijn we via de stad Wepener gereden, waar geen rij voor de grenspost stond. Dus voor iedereen die naar Lesotho wilt vanaf Bloemfontein, reis via Wepener! We werden hier wel voor ons paspoort gecontroleerd en kregen een stempeltje.

Echt een geweldig weekend, haast niet te omschrijven hoe mooi we het hier gehad hebben. Echt terug in de tijd, in the middle of nowhere. Veel spanning, avontuur, en zo nu en dan wat gevaarlijke dingen meegemaakt, echt een afrika gevoel dus!

Deze week is het weer tijd voor stage, waar ik op de RT-Planning sta. Dus ben benieuwd! Voor iedereen in Nederland, geniet van het mooie weer daar als het nog zulk goed weer is.

Later,

Ronald