Quad Racing in Clarence

Eindelijk kunnen we ‘s ochtends ook in T-shirtje over straat; kortom de zomer breekt aan. Begin September was het ongeveer een graad of 10 in de ochtend, maar nu gaat het kwik al gauw richting de 20 graden. En dat warme zomerse weer vraagt om een bezoekje bij de kapper, want dat bos haar begon aardig warm te worden.
De kapsters in Zuid Afrika zijn echt onwijs chill. Niek en ik hebben samen een bezoekje aan ze gebracht voor 90 rand, wat minder is dan 9 euro. Dit is inclusief een hoofdmassage, wat gedaan wordt door zo’n mooie vrouw, prima dus.

Twéé zaterdagen geleden (time flies) zijn we eens weer goed wezen stappen in ‘Barba’s’, één van de discotheken hier in Bloem. Dit had weer een brakke zondag tot gevolg helaas. Op deze dag hebben we opnieuw een voetbalwedstrijd van de Bloemfontein ‘Celtics’ gekeken, alleen dit keer in het Bloemfontein Stadion. Dit stadion werd ook voor het WK voetbal 2010 gebruikt.

Na het voetbal zijn we met onze nieuwe doktersvrienden en een advocaat wat wezen eten. Met een chirurgs, een radioloog, advocaat en een ICT’er zijn we naar de ‘Bushpub’ gegaan, een soort van wilde westen cafe in the middle of nowhere. Hier heb ik onder andere voor het eerst slakken gegeten, wat eigenlijk echt lekker was. Dit is de tweede keer dat we met ze zijn wezen eten en telkens staan ze erop om de rekening te betalen. Wij zijn de gasten en hun moeten ons betalen elke keer dat we met ze mee gaan uit eten. En hoe goed en tof dat ook van ze bedoeld is, elke keer voelen we ons erg bezwaard. Wel weer een teken hoe gastvriendelijk de mensen hier wel niet kunnen zijn. Met deze mensen zijn we een week eerder al wezen eten en stappen en zelfs al onze drankjes moesten door hun betaald worden. Binnenkort hebben we nog een braai bij een radioloog, die niet mee was naar de bushpub.

De week erna stond natuurlijk weer in het teken van stage. En hoewel we in Afrika zitten, stond deze week ook onverwachts in het teken van een stroomuitval in ons huis. Van woensdag tot en met vrijdag zaten we zonder elektriciteit in huis en dus ook zonder warm water. Gelukkig waren we dankzij ons Lesotho tripje al een beetje getrained op het hebben van geen stroom, maar het was toch wel erg jammer. Het probleem bleek aan de bekabeling gelegen te hebben en het kon misschien wel zo zijn dat iemand stroom van ons probeerde te stelen.

Tijdens mijn stage stond ik de hele week weer op de lineaire versneller, het apparaat waar de mensen mee bestraald worden. Hier heb ik weer van zeer verschillende patiënten bestralingen uit gevoerd. Één van deze patiënten was iemand met een hypofyse adenoom. Dit is een zeer zeldzame tumor in de hypofyse, een klier in je hersenen die allerlei hormonen uitscheidt waaronder het groeihormoon. De tumor zelf scheidt dit hormoon ook uit, met als gevolg dat hoofd en ledematen ontzettend gaan groeien. Deze casus leek me dankzij de onderliggende pathologie en zeldzaamheid dan ook erg interessant om mijn stageverslag op te baseren en heb toestemming van de patiënt gevraagd om dit te mogen doen. Gelukkig heb ik deze toestemming na een gesprek met haar gekregen. Ik heb best wel geluk wat dat betreft, aangezien ze een hypofyse tumor maar eens in de 2 jaar voorbij zien komen.

Het werk op stage gaat ook steeds beter. Al is de communicatie met sommige mensen die geen engels spreken wel erg lastig. Met halfgebakken nederlands en afrikaans verstaan de afrikaanse patiënten je vaak wel. Meestal vertel ik ze gewoon ‘Ek proat nie goe afrikaans nie’. De Sotho patiënten zijn een stuk lastiger. (Sotho is één van de vele afrikaanse stammen die vooral in Bloemfontein in grote mate aanwezig is). Begroeten in het Sotho lukt me nu wel ‘Dubela Ntate’, oftwel Hallo meneer.

En eindelijk weer een vrijdagmiddag vrij, oftwel een weekend tripje. Dit keer was onze bestemming The Golden Gate Highlands. Dit is een natuurreservaat zo’n 350 kilometer van Bloem vandaag, een klein stukje rijden voor Afrikaanse begrippen.

Dit keer was het de beurt aan Mariëlle om ons in vier uurtjes naar de Golden Gate te knallen. De route is voor een groot deel dezelfde route als dat we naar Lesotho gereden hebben. Hoe verder we van Bloem vandaan zitten, des te heuvelachtiger en uiteindelijk bergachtiger het begint te worden.

Na een paar uurtjes in de auto te zitten en we steeds meer genieten van het uitzicht, komen we bij de gate van het park aan. Hier staat een wachter die al het verkeer dat in en uit het park rijdt registreerd. Het begon snel schemerig te worden in het reservaat, maar het was nog altijd licht genoeg om van het uitzicht te kunnen genieten. Er staan nauwelijks huizen en het enige wat je ziet is een eenzame weg met zeer veel bergen en uitgestrekte natuur, geweldig. Onderweg naar onze bestemming, ‘Basotho Cultural Village’, waar we twee nachten verblijven, kwamen we wilde zebra’s, antillopen en volgens ons een buffel tegen. Echt super gaaf om ze in het wild te spotten! Al zijn die zebra’s erg schuw en rennen ze al snel weg als je bij ze in de buurt komt. Wat een domme beesten eigenlijk als je erover nadenkt. Ze zijn met hun dertigen, maar ze rennen voor me weg als ik in mijn eentje op ze af kom lopen. Kansberekening zit er niet echt in bij die beesten volgens mij, aangezien ik diegene moest zijn die weg had moeten rennen.

Het laatste stukje moest onze ‘Ford’, die het ontzettend moeilijk had in de bergen, een laatste zandweg trotseren. En daar waren we dan eindelijk in de Basotho Cultural Village. Weer sliepen we in die typische lodges, die van binnen echt zeer mooi ingericht zijn. Rieten daakjes, redelijk veel ruimte en een stilte waar je echt weer van kan genieten. Helaas valt er snachts weinig te zien, aangezien er nergens in de verste verte licht te bekennen is. Gelukkig hadden we zelf wel elektriciteit, zelfs na 10 uur.
De Basotho is trouwens een stam in afrika, één van de velen. Dit dorpje is dus zo’n typisch Basotho dorpjes, met de rieten daakjes die je ook in Lesotho overal zag staan. Een man begeleide ons naar ons huisje toe.

De huisjes zijn voorzien van een braai, dus we dachten misschien moeten we maar eens vlees gaan halen om te braaiien; we hadden immers de hele dag nauwlijks iets gegeten. Diezelfde man die ons naar onze huisjes bracht, een Basotho man waarvan ik de naam ben vergeten, vertelde ons dat we vlees konden halen in een stad zo’n 30 kilometer verder op. Dus dit keer was het mijn beurt om te rijden en na 20 minuten zagen we ineens allemaal licht in de verte, wat dus die stad moest zijn.

We reden naar een benzinepomp, waar volgens de Basotho man vlees en houtskool te vinden moest zijn. Maar er was niets te vinden dus zijn we naar een andere benzine station gereden. Dit station zat weer op de weg richting onze lodge, maar deze was al gesloten. Wel zat er een heel donker en luguber snack/kroeg tentje bij. Na heel veel getwijfel of we wel naar binnen moesten gaan, heeft onze honger toch maar gekozen om de auto te parkeren en eens een kijkje binnen te nemen; erg spannend en avontuurlijk!
Binnen was het een teringzooi, aan de muren hing het condens van frituurvet, de lucht van drank en de stank van oud frituurvet. Maargoed, die afrikanen zullen vast wel weten wat ze doen dus bij het gebrek aan beter maar een broodje hamburger besteld met ons allen. Uiteraard ook wat flesjes Castel voor bij de lodge.

Na een tijdje te hebben gewacht begonnen we toch ongeduldig te worden. Het begon te voelen alsof er iets niet in de haak zat en hier en daardoor begon er al een gespannen sfeertje bij ons vieren te ontstaan. Helemaal toen Niek en Patricia opmerktten dat onze auto werd ingesloten en Niek mensen met stalen pijpen en kettingen zag lopen. Het was donker, we waren in vreemd gebied en we waren de enige blanken. Al die factoren droegen natuurlijk niet bij aan onze veiligheid, al was ik eigenlijk helemaal niet zo heel gespannen op dat moment; ik voelde me zelfs wel redelijk rustig. Ik besefte me wel dat wanneer er iets zou gebeuren, hier in de snackbar, we echt geen kant op konden.
We zagen die mensen die hun eigen auto achter ons geparkeerd hadden de snackbar in lopen en bier bestellen. Vanaf dat moment dacht ik eigenlijk al meteen dat het allemaal gelukkig wel mee viel.
Nog eens tien minuten later waren die broodjes dan eindelijk klaar, meteen meenemen en wegwezen dachten we. Probleem was wel dat we die auto achter ons eerst weg moesten krijgen. Niek en ik gingen maar even wat met die gasten slijmen ‘Nice car man, but could you please move your car away?’ Niek nog even ‘Yeah man nice car!’. Eigenlijk te slecht, maargoed ze gingen vriendelijk aan de kant en met onze broodjes weer snel terug richting onze lodge.

We zaten voor ons huisje de hamburgers op te eten, althans dat probeerden we. Kleffe broodjes die doorweekt waren, smerige hamburger.. het proefde echt heel erg slecht. Gelukkig kwam de Basotho man, die ons ook naar onze huisjes begeleidde op de geur af en heeft alle restanten opgegeten. Ik zei ‘These hamburgers are very nice man!’ Hij antwoordde telkens ‘Yeees very nice, ooh this is very very nice.’ Het was een Basotho man die hield van duidelijkheid en herhaling, want alles wat we zeiden herhaalde hij terug en voegde aan de zin toe ‘Very nice’ of ‘Too cold’. Vertelde ik dat Nederland een land was in europa waar het erg koud was dan zei hij : ‘Holland too cold’. Och wat was dat toch hilarisch. Vertelde ik hem ‘You are a nice man’, antwoordde hij ‘Yees I am a very nice man, because I am very friendly’. Gelukkig kon ik grotendeels mijn lachen inhouden en klinkt het nu niet grappig maar het was hilarisch..! Nog even een paar biertjes met die beste Basotho man gedaan en toen maar gaan slapen.

De volgende ochtend werden we wakker met een fantastisch uitzicht. Ondanks er regen voorspeld werd, was het eg warm en zonnig. Na een ontbijtje, wat een stuk beter smaaktte dan die kleffe hamburger, zijn we richting Clarence gereden. Clarence is een bergdorpje, een ongelovelijk vredig uitziend bergdorpje. We zijn Clarence eerst voorbij gereden, om te gaan Quad Riden op een afgelegen boerderij.

Na een zandweggetje van ongeveer een kilometer kwamen we aan op de boerderij, waar een gids woonde die met ons op de Quad ging zitten. Een Quad is zo’n vierwieler, ideaal voor ruige landschappen. De gids was eigenlijk een boer, die op de boerderij woonde. Om wat verhalen van de buitenwereld te horen begon hij zijn eigen Quad-touring bedrijfje naast het werk op zijn boerderij, aangezien het boerenleven erg geisoleerd was.

Het was een ontzettend mooi boerderijtje, met een gigantisch hoeveelheid land. In de tuin liepen verschillende honden rond, wat ook erg nodig was. Er werd ons verteld dat het boerenleven hier erg onveilig was. Verkrachtting, roofmoord.. het komt heel vaak voor in afrika maar ook heel veel op boerderijen. Een boerderij is immers afgelegen en dat maakt het een redelijkerwijs gemakkelijk doelwit. De boer vertelde ons dat 3 van zijn buren al zijn vermoord in de afgelopen 11 jaar. Een jaar geleden hebben ze hetzelfde op zijn boerderij geprobeerd, maar door de honden konden ze de auto niet uitkomen en kon die man op de alarm knop drukken. Elke boer heeft een alarm knop in huis in het geval van zulke calamiteiten, de politie en alle buren worden dan meteen gewaarschuwd.

Maar na een halfuur bijgepraat te hebben over het boerenleven en de veiligheid daarvan, was het tijd om op de Quads te gaan zitten. Een paar proefritjes gedaan en weg waren we. Door de enorme hitte crossten we door het land. Benadrukt werd ‘Dit is geen racecircuit, maar een tour door de landschappen van Afrika.’ En eigenlijk beviel dat erg goed!

Op sommige punten stopten we met de Quads en vertelde diezelfde boer ons over het land, landschap en over de geschiedenis. Je kon wel snel opmaken dat deze boer best wel een beetje racistisch was tegenover de donkere gemeenschap, maar ook vooral tegen de engelsen.

De haat tegen de Engelsen komt vanuit de eind jaren van de 17e eeuw. Zo vertelde hij een prachtig verhaal over de geschiedenis van Zuid Afrika, en vertellen kon die man. De Engelsen hebben tegen het eind van de 19e eeuw een oorlog tegen het verzet van de boeren gevoerd. Een oorlog waar de engelsen onverwachts ontzettend veel moeite mee hebben gehad om die te kunnen winnen.

Later in de middag zijn we dan Clarence zelf ingegaan. Het is echt een ongelovelijk klein dorpje met allemaal restaurantjes. We zijn iets wezen lunchen in ‘Der Rote Hahn’,, en zoals de naam al aangeeft verkopen ze er ook Duits bier. Verder is Clarence een kunstenaarsdorpje, waar veel kunstgallerijen en dergelijke te zien zijn. Ik snap het wel dat kunstenaars hierheen gaan, want het ziet er allemaal erg mooi uit hier. Kleine huisjes met een achtergrond van bergen, echt weer zo’n filmachtige setting van zo’n vredig dorpje dat onverstoord is door het kwade..

Na het lunchen en wandelen zijn we nog weer de Golden gate ingereden. We zijn her weer een wild dier tegen gekomen, de Baviaan! Je kan redelijk in de buurt van die beesten komen en het is echt onwijs gek om zulke dieren in het wild tegen te komen.. heel erg tof. Mariëlle heeft ze nog wat sinaasappelschillen gevoerd en na een half uurtje zijn we naar een beekje gegaan, ook erg rustgevend. Dat is echt typisch voor dit park, heel erg rustig en rustgevend. Aan dit beekje heb ik nog een kletspoot gekregen, doordat ik weer zo snugger was over een boomstammetje heen te lopen die over de beek heen liep en die veel te dun was. Dus toen lag ik met één been in het water.

Een natte, koude voet rijker zijn we weer richting Clarence gegaan. We kregen de tip om in het restaurantje ‘Klementine’s ‘ te gaan eten, want die schijnt erg goed te zijn. En het was ook echt heerlijk! We hebben allemaal een vleesgerecht gehad, maar ik kan niet meer precies herinneren wat ik ook alweer besteld heb.. maarja heel interessant is dat ook niet. Interessant zijn wel de nieuw ontdekte toetjes: de ‘Don Perdro’s..Dit is een soort van Milkshake met in plaats van melk Whisky of Kahlua. Echt een aanrader! En s’avonds ziet Clarence er echt ontzettend gezellig uit. En zoals ik al genoemd heb, de zomer komt eraan. Dit betekent dus dat je tot s’ avonds laat op een terrasje kan zitten.

’s Avonds dan maar weer terug naar de Cultural village en hebben we, hoe kan het ook anders maar weer met onze grote Basotho vriend bier gedronken. Na afloop, toen we wilden gaan slapen gaven we die man 7 euro. Hij werd er erg geemotioneerd van en hij zei dat hij ons echt nooit meer zal vergeten. Omgerekend is het waarschijnlijk erg veel geld voor hem, maar hij had volgens mij ook de tijd van zijn leven met ons. Deze man is geboren en getogen in Golden Gate en weet helemaal niets van de wereld. Dus verhalen wat we over Europa vertelden waren allemaal nieuw voor hem. Uiteraard ging dit ook weer gepaard met zijn kracht van herhaling. ‘Holland is very cold’. Een antwoord wat je daarop kon verwachten ‘Holland is too cold’. Eigenlijk schiet ik alweer in de lach als ik eraan terug denk.

En eigenlijk was dit het weekend weer, zo kort en bondig mogelijk verteld. Ongelovelijk hoeveel ervaring je in één weekend mee kan maken. Veel van de natuur gezien, nog wat angst gehad en interssante mensen ontmoet. Ik kan eigenlijk nu echt iedereen aanraden om ooit in je leven eens zo’n avontuur te maken, want niemand van ons heeft er totzover geen enkele spijt van.
Ondertussen ben ik weer druk stage aan het lopen in het ziekenhuis. Week 6 alweer in Zuid-Afrika, time flies. Ons volgend tripje wordt waarschijnlijk het welberoemde Kruger Park, op zo’n 12 uur rijden hiervandaan. Maar daar zullen jullie alles nog over lezen.

Verder wens ik iedereen een fijne week tegemoet en alvast bedankt voor het lezen van mijn blog. Fijn om te horen dat het leuk is om te lezen! Succes deze week !


-Ronald