Swaziland

Het begon al gauw schemerig te worden, nadat we Kruger uitgereden waren. Voor onze volgende bestemming, Swaziland, hebben we niets voorbereid. Geen hotel, geen plannen en eigenlijk geen idee hoe leuk Swaziland nou eigenlijk echt is.

Swaziland is, net als Lesotho, een apart land dat volledig omringd wordt door Zuid Afrika. Het ligt zo’n 150 kilometer ten zuiden van Krugerpark, dus eigenlijk een must om op een tripje als die van ons mee te pakken.

Omdat Swaziland eigenlijk een last minute idee was, hadden we niets voorbereidt. Een hotel zouden we daar wel opzoeken en we zouden wel kijken wat voor leuks er voor de zondags te doen was. Echter moest één ding wel van tevoren geregeld worden. Als je met een huurauto naar het buitenland wil, moet je dit aangeven bij de verhuurder. Je moet zo’n 20 euro extra betalen en even ondertekenen dat je hiermee akkoord gaat. Om dit rond te krijgen moesten we naar één van de vestigingen van ‘Sixt’, die gelukkig op het ‘Kruger National Airport’ te vinden was. Het vliegveld ziet eruit als één groot safarihuis; rieten daken, houten muren.. echt heel grappig. Na wat fax-werk heen en weer waren we dan echt klaar om naar Swaziland te gaan, uiteraard in onze ondertussen smerige Chevrolet Spark’.

De route naar Swaziland was gewoonweg prachtig. Je rijdt hoog de bergen in, met links en rechts van je allemaal bomen. Vanuit de bergen heb je prachtig uitzicht naar het dal toe, en de zonsondergang maaktte het allemaal nog net iets mooier. Één nadeel was wel, zonsondergang betekent dat het snel donker wordt. Net als Lesotho betekent dat, we weer in het donker door een wildvreemd land moeten rijden waar nauwelijks enige vorm van straatverlichting te vinden is.

De zon is éénmaal onder, de sterren staan aan de lucht en het is weer echt donker buiten. Met deze setting komen we bij de grens van Swaziland aan. Hier moeten we weer onze paspoorten laten afstempelen (goh wat heb ik toch al een boel stempels in mijn paspoort staan ondertussen).

Éénmaal in Swaziland viel me op dat er niet een dusdanig drastisch verschil was te merken; in iedergeval niet zo’n groot verschil als dat je ziet als je Lesotho binnen rijdt. Het land is kwa grootte vergelijkbaar met Lesotho, wat ongeveer net zo groot is als de helft van Nederland denk ik. Onze doelstelling was een hotel zoeken in Mbabane, de hoofdstad van Swaziland. Mbabane is zo’n 20 minuten rijden vanaf de grens en de hoofdstad is echt opvallend klein. Volgens mij is het nog een stuk kleiner dan Assen is.

We moesten opschieten, het was ondertussen 8 uur en al een dik uur donker. Hoe langer het duurde hoe minder kans wij hadden om een plekje te vinden hier in de hoofdstad. Gelukkig zagen we al vrij snel ‘Mbabane City Inn Hotel’. Hier was een betaalbare en prima kamer voor 3 personen beschikbaar en daar hebben we dan maar voor de komende 2 nachten gebruik van gemaakt. Het enige probleem was dat we nog moesten eten, dus hebben we op advies van het personeel maar even een pizza besteld en laten bezorgen. We hebben het personeel ook een pizzapunt gegeven en ze waren zo ongelovelijk dankbaar.

We zagen, terwijl we aan het eten waren aan de wand een bak met foldertjes. Het oog viel al vrij snel op de ‘Swaziland Tourguide’ foldertje. Deze heb ik dan ook maar meegenomen met het idee ‘morgen maar meteen even bellen’.

Met het geluid van de 7 uur-wekker werd de zondag ingeluidt. Vroeg opstaan, dit is namelijk de enige dag dat we in Swaziland zullen zijn. Gelukkig had ik het foldertje gevonden, die perfect was voor vandaag. Er stond namelijk ‘Be a Swazi for a day tour’. Meteen heb ik de Swazi tourguide opgebeld en verteld dat we wel interesse hadden.

Om tien uur, uiteraard een half uur later dan afgesproken, kwam er dan een typische Swazi gids aanzetten. Hij liep in typische Swazi-kleding en zou met behulp van onze auto een Swaziland tour geven. Als eerst stond het nationaal museum op het programma. In dit museum zijn we wijzer geworden over de geschiedenis en het cultuur van Swaziland. Het was eigenlijk maar een redelijk klein museum, maar wel interessant om te kijken als je wat wijzer wilt worden over dit land.

We hadden ook niet veel tijd in dit museum nodig, maar dat kon ook niet. We moesten namelijk om 12 uur in de kerk zijn, onze volgende bestemming. Via onbegaanbare wegen reden we met onze auto, die al onder de modder zat van Kruger, de bergen in. Na een half uurtje rijden kwamen we bij een zeer klein kerkje aan, waar het gezang duidelijk buiten te horen was. Niet gek misschien, aangezien alle ramen kapot worden. Het klonk heel herkenbaar naar typisch afrikaanse zang, ontzettend mooi eigenlijk. We werden heel hartelijk verwelkomt door de pastoor, die duidelijk genoot van blanke aanwezigheid in zijn kerk. Blanke mensen zie je trouwens echt zo goed als niet in Swaziland, dus je valt zeker wel op. We liepen de kerk binnen, wat op een kaal, klein schuurtje met kerkbankjes leek en namen plaats. Van de grote bekende kruis, die aan de muur hing, was nog maar één plank aanwezig. De ander die er dwars op hoorde te staan, was spoorloos.
Terwijl we binnen waren, ging het gezang nog steeds luidkeels door en was echt ongelovelijk vrolijk en opzwepend.

Na het zangwerk nam de pastoor het over en vroeg of wij ook iets voor wilden dragen. Hoewel ik makkelijk praat, is een kerkpraatje niet bepaald aan mij weggelegd. Aan geen één van ons drieën, dus dit hebben we maar geweigerd. De pastoor begon nu zijn woordje te doen, met ongelovelijk veel ‘power’. Van deze kerkdienst heb ik echt ontzettend genoten. Fantastisch om te zien hoe mensen, die helemaal niets hebben, al hun energie uit de kerk weten te halen. Het is echt hun uurtje waar ze hun vreugde en geluk weten terug te vinden. Al hun problemen zijn ze hier in de kerk vergeten en zingen vol overgave en enthousiastme bijbelse liederen. Ze nemen genoegen met het ‘schuurtje’, wat echt helemaal niets voorstelde, en waren ongelovelijk gastvrij naar ons toe. Deze kerkdienst was dus echt heel bijzonder.

Vlakbij de kerk woont een famillie, die diezelfde middag voor ons gekookt heeft. Op een zeer klein boerderijtje in de bergen woonden een stuk of tien mensen. Ze hadden helemaal niets, ook geen elektriciteit of gas. Ze moeten vuur maken om te kunnen koken en leven van hun eigen dieren en gewassen, waar ze hun hele gezin van moeten onderhouden. We werden ongelovelijk gastvrij bij deze mensen verwelkomt en gaven ons een rondleiding door hun boerderij. Er waren kleine kinderen en vrouwen op de boerderij, de mannen waren aan het werk op het land. De kamertjes waar ze in leefden was nauwelijks genoeg om in je eentje in te leven. Overal vlogen vliegen en liepen kippen. Dit gaf me al geen fijn gevoel over het eten wat we gingen eten, maarja we moeten wel netjes blijven hé.
Na de rondleiding over hun kleine boerderij, was het etenstijd. Spinazi, pompoen en kip. Ook hadden ze het typisch afrikaanse ‘Pap’, wat op een soort rijst lijkt en gemaakt is van mais. De groenten zagen er prima uit.. de kip daarintegen. Toen ik de kip zag, draaide mijn maag wel om. Allerlei kippepootjes en andere onderdelen van het ooit zo mooi kippetje. Je zag de pezen nog mooi door het pootje lopen, bovenal zat in een ander stuk kip gewoon nog een ei..! Ze waren bij het slachten denk ik het ei vergeten weg te halen. Het vlees was rood en taai en had ergens nog wel iets weg van rundvlees. Het was ronduit smerig, maar de kip laten staan vond ik ook weer zo onbeschoft. Steeds dacht ik bij elke hap, ‘als ik maar niet ziek wordt’. Echt ziek ben ik er trouwens niet van geworden. Maar nu, bijna een week later, is mijn buik nog wel steeds van streek.

Nu was het de beurt aan ‘King Mswazi II Memorial’. Koning Mswazi II is een grootheid hier. De inmiddels overleden koning heeft het land in de eind jaren 60 door onafhankelijkheid van de britten geholpen. Ze geloven dat zijn ziel nog steeds in het koningspaleis rondzweeft en de Swazi’s zijn dan ook ongelovelijk trots op hun monarchie. In het memorial waren alle auto’s van de koning te zien, de plek waar de koning is opgebaard en staat er een groot standbeeld van de koning.

De laatste bestemming van onze rondleiding was de Swazi-cultural village. Je rijdt een klein stukje een ruig, bossig landschap in. Na tien minuten landinwaards gereden hoorden we het gezang. De mensen die hier, na eien zeggen, in het dorp woonden waren druk bezig met dansen en het maken van muziek. Het groepje van zo’n 10 Swazi’s zong ongelovelijk mooi. Ze waren op het ritme aan het dansen, terwijl de mannen op trommels zaten te rammen; een leuk gezicht.

Vervolgens kregen we een rondleiding door het dorp. Er stonden typische huisjes, gemaakt van riet, wat ongelovelijk goed tegen de warmte beschermde. De vrouwen en de mannen leven hier apart. In de Swazi cultuur kan een man met zoveel vrouwen trouwen als hij maar wilt. De waarde van een maagd is 17 koeien, dus met veel koeien kan je veel vrouwen van de ouders kopen. Een voorwaarde is alleen dat de man genoeg middelen heeft om alle vrouwen gelijkwaardig te verzorgen en te behandelen. Ze leefden hier uiteraard van alles wat de natuur hen bracht, eigenlijk een ontzettend geisoleerd leventje.

En dat was onze ‘Be a Swazi for a day’ tour. Tegen een uur of vijf waren we terug in ons hotel en ’s avonds hebben we alleen wat gegeten en spullen gepakt om weer terug richting Bloemfontein te rijden. Vanaf Mbabane, de hoofdstad, is Bloemfontein zo’n 8 uur rijden.. weer een behoorlijke rit dus. Wat trouwens heel gek is; acht uur rijden hier in Afrika voelt echt veel korter dan dezelfde tijd rijden in bijvoorbeeld Nederland. Kale wegen, bijzondere natuur.. autorijden is zo gek nog niet hier.

En dat was onze Kruger/Swazi avontuur. Maandagavond waren we weer terug in Bloemfontein, waar mijn gewone stage leventje hier in het ziekenhuis weer mijn week gaat vullen.