The Halfway Line - Life in Bloemfontein

Twéé en een halve maand verder. Nu ik halverwege mijn Afrika avontuur zit, bedenk ik me hoe snel de tijd wel niet gegaan is. Het voelt nog maar even geleden dat mijn ouders mij naar Schiphol gebracht hebben en dat ik mijn eerste voeten in het warme Bloemfontein gezet heb. Over 3 maand loop ik al stage in het oh zo pitoreske Heerenveen.

Eigenlijk heb ik voornamelijk veel verteld over de uitstapjes die we gemaakt hebben. Het begon bij Kimberley en eindigde totzover bij het Kruger Park. Volgende week is trouwens ons volgende uitstapje richting de Kalahari Woestijn. Onze bestemming: De Augrabie watervallen, vlak aan de grens van Namibie. Daar zal ik waarschijnlijk wel weer kantjes over vol kunnen schrijven, maar eigenlijk heb ik nog vrij weinig over het alledaagse leventje hier in Bloemfontein verteld.

Bloemfontein is echt een geweldige stad als je echt het zuid-afrikaanse leventje wil leiden. Buitenlanse toeristen zijn hier nauwlijks te bekennen en iedereen is echt laaiend enthousiast als ze horen dat we uit Nederland komen. Buitenlandse mensen zijn hier extra speciaal, ze komen ze immers niet zo heel vaak tegen. Ook geen wonder, Bloemfontein is niet de bruisende stad waar je als toerist echt heen moet gaan. Op wat musea’s en (geweldige) kroegen en dicotheken is hier weinig te beleven. En eigenlijk maakt dat deze stad voor mij zo geweldig om te wonen. In de omgeving van Bloemfontein is voor 200 kilometer echt niets anders te vinden dan dor landschap. Want alles hier in de freestate is behoorlijk uitgestrekt; het is hier ongelovelijk dun bevolkt.

Het “hoofddoel” van dit halfjaar is stage. Elke dag werk ik van half 8 tot 4 uur op de ‘Oncology Department’. Patricia en ik lopen samen naar stage toe, wat ongeveer 15 minuten lopen is. Heerlijk om ’s ochtends met de opkomende zon richting stage te lopen en ‘smiddags met de hete zon in je nek terug te gaan. Wel uitkijken, elke dag weer ben je dankbaar dat je het oversteken van de straat overleeft hebt. Want voetgangers hier hebben geen rechten, gewoon doorrijden als je ze ziet.

Ik sta om de twee week op een ander onderdeel in het ziekenhuis, varierend van planning, lokalisatie, inwendige bestraling of de bestralingstoestellen. Hoewel national één van de oudste en slechtste ziekenhuizen is van de stad, staat de Oncology department hier helemaal apart van. De hele afdeling is helemaal rerenoveerd en alles ziet er hier erg netjes uit, eigenlijk zoals je het aan de binnenkant van Nederland ook zou verwachten. Maar hoewel het er van binnen zo netjes uitziet, hebben we hier wel te maken met een ziekenhuis dat je in een 3e wereldland zou verwachten. Kwa techniek is het hier wel in orde. Uiteraard passen ze hier geen IMRT (voor de MBRT’ers) of vormen van stereotactie toe. Met de huidige technieken in Nederland hadden patiënten wellicht een betere prognose na de behandeling gehad, maar eigenlijk is het met de toestellen wel prima in orde voor een land in Afrika.

Maar zoals gezegd, het is en blijft een 3e wereld ziekenhuis. Veel patiënten verblijven in een kanker tehuis genaamd ‘Katleho’ vlakbij het ziekenhuis. Ze moeten immers wekenlang behandeld worden en veel van de patiënten wonen echt niet naast de deur. Onze afdeling moet mensen uit een gebied van misschien wel 800 km in omtrek behandelen. Met name de onverzekerde patiënten komen hier om behandeld te worden op kosten van de regering, en onze afdeling is één van de weinigen waar die mogelijkheid is. Ze slapen dus vaak in ‘Katleho’, waar mensen vanwege de enorme druktte s’nachts op de grond moeten slapen vanwege te weinig ziekenhuisbedden. Dat is iets waar ik al best van geschrokken ben, ongelovelijk triest.

Op onze afdeling zie je kanker eigenlijk vaak in zijn meest vreselijke vorm. Met zeer ver gevorderde lymfomen, waarbij je echt ontzettend dikke bulten in hoofd en hals gebied kan zien. Of meningiomen (hersenvliestumoren), waarbij de tumor zich dwars door de schedel heeft weten te boren en zich als een voetbal op iemands hoofd laat zien. Maar baarmoederhalskanker, borstkanker en prostaatkanker staan hier ver bovenaan de lijst van meest voorkomende tumoren. In Nederland kom je deze vormen vooral in stadium I en II tegen. Dit wil zeggen dat de tumoren vaak klein zijn en hooguit in nabijgelegenweefsel is ingegroeid. Hier is het bijna altijd stadium III en IV. Stadium III heeft al geen goede prognose en stadium IV wordt alleen uit pijnbestrijding behandeld.
De bevolking hier gaat gewoonweg veel te laat naar een arts, of soms jaren helemaal niet. Sommige kiezen ervoor om naar hun eigen medicijnman te gaan, die met een beetje geluk de tumor weg kan halen door 6 botten op de grond te gooien. Toch blijkt na een aantal maanden of soms zelfs jaren dat dit toch niet gewerkt heeft, ja en dan is het vaak al veel te laat.

Eigenlijk weet ik me wel goed af te sluiten voor deze zieke mensen. Eerst had ik echt geen idee hoe ik met ze om moest gaan. Kon ik wel vragen hoe het met ze ging? Moest ik zelf maar een beetje somber doen als ik naast de patiënt stond. Eigenlijk heeft het me wel even gekost om te beseffen dat je deze mensen gewoon net zo moet behandelen als dat je iedereen zou behandelen. Ze vinden het geweldig als je probeerd afrikaans of Sotho te spreken, als je gewoon vrolijk doet in hun bijzijn en ze vraagt hoe het met ze gaat. Hoe logisch dat misschien ook klinkt, ik vond het echt heel lastig om vrolijk tegen de patiënten die zo ziek waren te zijn.

Verder zijn de collega’s op mijn werk echt ongelovelijk tof! Soms neemt een collega ons mee op een tripje hier in de stad of worden we uitgenodigd voor een braai. En dit is een punt wat ik zo erg aan afrika waardeer. Elke week worden we wel door iemand uitgenodigd voor een braai of een etentje. Het is hier zo gemakkelijk om een sociale kring op te bouwen, iedereen wil je zo goed als mogelijk thuis laten voelen. En door deze instelling hebben we zo ongelovelijk veel mensen leren kennen.

Een collega van Niek en Mariëlle nodigde ons eens uit. Een radioloog genaamd Jacq nam ons samen met zijn vrienden weken geleden mee uit eten. Echt onwijs toffe lui waar we nu bijna elke week wel mee gaan drinken of eten. Ze zijn allemaal in de begin 30, houden van wijn en bier en zijn onwijs gezellig. Ze zijn zo vrijgevig dat ze altijd aandringen al ons eten en drinken te betalen. Iets wat ontzettend ongemakkelijk voelt, maar je krijgt zoiets niet uit hun hoofd. Het is haast alsof ze beledigd zijn als je het eten weigert. Het zijn echt hele bijzondere mensen, één van de vele vrienden die we hier ondertussen gemaakt hebben. Als ik hier over iedereen moet praten die we hier ontmoet hebben, dan kan ik nog wel twéé kantjes vol schrijven. We hebben hier echt al een sociale kring om ons heen gebouwd, iets wat misschien straks nog wel lastig is om weer achter te laten als we terug gaan richting Nederland. Een braai bij Ryan, kingsen met zijn vriendengroep en daarna stappen, of een braai bij een gezin net buiten de stad.. echt de mensen hier zijn geweldig. Eigenlijk heel erg jammer dat de Nederlanders minder gastvrij zijn als de Afrikanen hier.

Wanneer het weekend is, begint het gekkenhuis weer. Elk weekend zijn we sowieso ergens uitgenodigd bij iemand om te braaiien. Vaak gaan we dan met een groepje mensen of met ons vieren op stap richting Barba’s, een discotheek hier. Soms één dag in het weekend, maar eigenlijk veel vaker zowel vrijdag als zaterdags. Zelfs woensdags zijn we wel eens in Barba’s te vinden. Naast Barbas heb je hier in de ‘barstreet’ veel meer discotheken en kroegen. En uitgaan is hier in Bloemfontein elke week weer een gekkenhuis en onwijs gezellig. Oh en de afrikaanse vrouwen zijn dondersmooi trouwens, even voor de volgende stagegroep. Vaak zitten we eerst in een kroegje en gaan we daarna door naar Barba’s of ‘Mystic Boer’. Krijg je weer een tequila van iemand, drink je hier een biertje en daar een Southern Comfort en de babbelas is weer iets waar je de volgende ochtend mee moet worstelen. Soms krijg ik hier wel eens zo’n Chersonissos gevoel als ik hier snachts in de warmte op stap ben. Het is ook leuk dat je elke week weer dezelfde mensen tegenkomt.

De zondag in Bloemfontein is vaak een luier en zwemdag. Vlak tegenover ons apartement is een zwembad, waar je heerlijk kan relaxen als het weer 36 graden buiten is. Geloof me het begint hier echt heel erg heet te worden, en ergens voelt het wel gek als ik hoor dat het in Nederland maar een graad of 8 is.

Oh en sinds kort hebben we ons ook maar even in de sportschool aangemeld. Even 3 keer in de week naar de sportschool, iets wat ik al 2 weken heb volgehouden. De sportschool zit hier in de Waterfront, het winkelcentrum van Bloemfontein. Zo is het ideaal op een doordeweekse avond om even te fitnessen, boodschappen doen en eten te koken (of uit eten gaan).

Dit was even een blog over het alledaagse Bloemfontein weekje. Nu maar eens hoog tijd om met mijn stageverslag te beginnen, want veel tijd heb ik er niet meer voor. Over niet meer dan 4 weken ga ik richting Kaapstad. Daar ga ik samen met André voor 3 weken de hele omgeving verkennen en vakantie vieren aan het strand. Kerst vieren met een temperatuur van dik 30 graden is vast wel even wennen, maar ach mij hoor je niet klagen ;)
Time is flying, way too fast.