Kalahari Desert

Weer twéé weekenden verder, langzaam maar zeker kruipt mijn kerstvakantie toch dichterbij. De afgelopen twee weekenden waren weer compleet verschillend; één is cultureel onverantwoord en de ander zeer cultureel verantwoord.

Tijdens mijn stageweek stond ik opnieuw de hele week op de CT scanner en op de inwendige radiotherapie. Op de scanner komen de nieuwe patiënten binnen, bij wie de tumor gelokaliseerd moet worden. In tegenstelling tot het werken op de bestralingstoestellen, waar je elke dag vooral met dezelfde patiënten werkt, kom je hier vooral nieuwe patiënten tegen. Nieuwe patiënten, nieuwe verhalen en nieuwe pathologieën. Ik moet zeggen dat dit toch wel het leukste onderdeel is van mijn stage. Het werk is afwisselend, je weet niet wat je op een dag kan verwachten en nieuwe patiënten vergen extra inlevingsvermogen. De patiënten zijn helaas in sommige gevallen er zeer slecht aantoe. Hoe ongelovelijk erg het voor de patiënt ook is, de pathologie die ze laten zien is soms echt ongelovelijk interessant. Deze week kwam ik wel met een patiënt in aanraking, waarvan ik echt ben geschrokken. De patiënt kwam, uiteraard veel te laat, voor een bestraling van de mondvloer. De kanker had al ongelovelijk toegeslagen in de mond van de patiënt. Het was zo erg dat de onderkaak al door de kanker was aangevreten. Gevolg hiervan was dat er gewoon gaten in de onderkaak zaten, waar voedsel doorheen kon komen wanneer de patiënt aan het eten was. Echt ongelovelijk vreselijk om mensen in zo’n afgrijzelijke staat tegen te komen, hier was dan ook niets interessants aan. Maar helaas is dit echt de harde realiteit in overheidsziekenhuizen in Zuid Afrika, zoals ik al zovaak heb benadrukt in mijn verslagen.

Maargoed, na elke werkweek komen de leukste dagen; weekend. Vrijdags even wezen fitnessen om vervolgens maar eens voor de verandering vroeg mijn bed op te zoeken. Zaterdag was het tijd voor een festival, hier in Bloemfontein. Pinkpop festival was alweer een dik halfjaar geleden, dus het werd weer hoog tijd voor een festival.
We zijn met Jacq, onze radioloog vriend, naar het ‘Voetspoor Festival’ gegaan. Op dit terrein stond een festival tent, waar muziek gespeeld werd. Ook waren er verschillende eettentjes te vinden, waar je allerlei buitenlands eten kon vinden.

Er was redelijk wat paniek op de heenweg naar het terrein toe; angstige momenten toen we in de auto zaten laat ik maar zeggen. Net toen we de ingang binnenkwamen met de Toyota, werden we door twéé beesten boos aangekeken. Als dat maar niet op ons af komt stappen, dacht ik terwijl een auto achter ons de ‘reverse’ verhinderde. Twee neushoorns recht voor onze auto die net de straat over wilden steken. Hoe ongelovelijk gek en gaaf was dat,. Midden op straat bleven ze staan en keken ze kwaad onze kant op. Ze liepen gelukkig verder door de straat over na een paar minuten, maar het was spannend en aan de andere kant ongelovelijk gaaf.

Éénmaal op het festival was het tijd voor Grolsch pils, want die verkochten ze hier ook! Hoewel het half 6 in de avond was en de zon onder begon te gaan, was het nog ongelovelijk heet. In de tent trad deze avond blijkbaar een grote naam op ‘Die Heuwels Fantastisch’, een band die ook in het voorprogramma van Kings of Leon stond. Ze spelen een beetje alternative/pop muziek, met afrikaanse songtekst. Verder trad er ook nog een reggea bandje op, ‘Tidal Waves’ met als knaller het liedje ‘Ga maar lekker dans’. Hier zijn Niek en ik dan ook helemaal mee uit ons dak gegaan. Meteen de CD’s van beide bands gekocht. Uiteindelijk hebben we ze beide weten te signeren door de zangers en zijn we nog ‘backstage’ geweest bij ‘Die Heuwels Fantastisch’.

Een aantal biertjes verder, zijn we richting het welbekende en vertrouwde Barbas gegaan, dit keer helaas zonder Niek. Niek was niet helemaal fit en was tevens gefrustreerd; hij was een tand op wonderlijke wijze kwijt geraakt. We kwamen laat in Barbas aan en we zijn er ook niet zo heel lang geleden, maar was wel weer prima gezellig.. zoals altijd.


De week erna was een korte werkweek. Het was eindelijk weer tijd voor een tripje, dit keer richting de Augrabie watervallen en de Kalahari woestijn. Aangezien dit al gauw 700 kilometer van Bloemfontein verwijderd ligt, hebben we besloten de woensdags tot en met vrijdags vrij te nemen van stage.

Half 7 reden we richting het vliegveld, waar onze auto weer op ons staat te wachten. Maar hier kwam een hele leuke verrassing, onze budget auto was niet meer beschikbaar. Dus besloot de verhuurder ons voor dezelfde prijs een dikke Volvo mee te geven. In tegenstelling tot onze vorige auto’s, die de 140 nauwlijks kon halen, had deze daar vast geen moeite mee.

Net als onze allereerste trip van onze reis, reden we ook dit keer weer richting het westen. De kalahari woestijn ligt in de provincie ‘Northern Cape’ in het noordwesten van Zuid Afrika, tegen de grens van Namibie en Botswana. De volvo had er dit keer echt heel erg veel zin in; politieauto’s achter ons konden dit bakbeestje waarschijnlijk nauwlijks bijbenen en flitscameras zouden alleen maar een waas van auto te zien krijgen. Hoewel je in de ‘Freestate’ al het gevoel hebt dat het bijzonder rustig op de weg is, in ‘Northern Cape’ is het nog veel meer uitgestorven. Hoe verder je richting het westen rijdt, hoe minder mensen je tegenkomt. Kom je tussen de steden Kimberley en Upington nog zeker 10 auto’s per uur tegen, na Upington wordt dit aantal eerder 1 a 2 auto’s per uur. Ongelovelijk uitgestrekte landschappen waar helemaal niets te vinden is.. Vooral wanneer je het plaatsje Upington voorbij rijdt, begint de natuur drastisch te veranderen. Freestate is al ongelovelijk droog, maar hie begint de natuur nog veel droger te worden. Steeds meer rotslandschappen, waar de rode bergen aan de horizon te zien zijn. Aangezien je nu pas om de 200 kilometer een tankstation tegen komt, hebben we besloten om bij elk tankstation de auto maar vol te tanken; hier wil je immers niet stil komen te staan.

We reden richting Augrabies Village, een dorpje dat vlakbij de Augrabie watervallen ligt zoals de naam al verraadt. Het ligt zo’n 200 kilometer ten westen van Upington in een rotsachtig gebied vlak aan de oevers van de ‘Oranje Rivier’, de grootste rivier van Zuid Afrika. In dit ‘spook’ dorpje overnachtten we in een hostel. Er wonen hier een handjevol mensen die door het uitgestrekte landschap zich honderden kilometers van het eerstvolgende dorpje bevinden. Er staat een kerkje, een ‘liquor store’ en een heel klein supermarktje. Hier hebben we dan ook maar meteen wat drinken en ontbijt voor de volgende ochtend gekocht. Na ons inkopen zijn we opzoek gegaan naar het hostel, waarvan de richting gelukkig met een oud bordje aan gegeven stond.

Na nog eens 5 kilometer aan onverharde wegen, heuveltjes en dalletjes kwamen we dan aan in ‘Augrabies Backpackers’. Het was een heel simpel boerderijtje met één eigenaar; Andrew. Andrew leefde alleen, afgezonderd van de buitenwereld. Het was zo’n typische ‘hippie’, die het heerlijk vond om de hele dag zo weinig mogelijk te doen. Werken voor een baas was totaal niet zijn. Wel had hij een luchtballon waarmee hij toeristen soms mee de lucht in nam. Zijn nieuwe hobby was honing verzamelen en dat was te merken, het stikte van de bijen op de boerderij. Verder was de overnachting erg simpel, gewoon een bed en that’s it. S’avonds hebben we nog even met Andrew gebraaid, we hadden immers met behulp van koelelementen vlees van huis meegenomen. ’s Avonds terwijl het donker was zaten we nog even met ons vijfen om de braai heen, wat door het vuur wel weer erg gezellig was. Je kon ook genieten van die mooie sterrenhemel, die we al zoveel gezien hebben in Zuid Afrika. Om een uur of tien maar op bed gegaan, de volgende ochtend werden we om 7 uur opgepikt voor een sportieve ochtend.

Zo gezegd zo gedaan en om 7 uur stond er een vrouw op ons te wachten om ons op te pikken. Samen met een franse vrouw, die ook in dit hosteltje sliep reden we richting de Oranjerivier. En na een rit van 10 minuten, over de onverharde zandwegen, stonden we aan de oevers van de rivier. Daar stond een bootje, die ons naar de overkant van de rivier zou brengen. En aan de overkant stond een kamp genaamd ‘Kalakiri Adventures’. Hier hebben we in de schaduw een kop koffie gedronken, aangezien het in de zon alweer bloedheet begon te worden. Na het kamp verkent te hebben en een beetje geouwehoerd te hebben met Niek op de loopbrug was het tijd voor de veiligheidsinstructies. We gingen namelijk raften op de rivier. Zwemvestje aan, helm op en weer een ritje van zo’n 10 minuten. Hier aan de oever werden de twee-persoons rubberen bootjes klaargezet. Niek samen met Patricia en ik samen met Marielle in een rubberen bootje op de oranjerivier. Het raften was echt ongelovelijk gaaf, soms rustige stukjes en dan weer een stroomversnelling. Natuurlijk af en toe ook even weer in de rivier springen, want het was bloedheet in het bootje. Het hele raften duurde zo ongeveer 2 en een half uur en wonder boven wonder zijn we niet omgekieperd met het bootje, dus dat ging prima!

Eenmaal terug in het Kalakiri adventures camp, zijn we nog snel even wezen douchen en hebben we nog even een spare ribje gegeten. Nadat we allemaal klaar waren, werden we weer aan de overkant van de rivier afgezet en zijn we onze auto ingestapt. Zo’n 15 kilometer naar het westen liggen de bekende ‘Augrabie Watervallen’, onze bestemming dus. Na een kort ritje kom je dan bij de poort van de ‘Augrabie National Park’. En net als de meeste national parks, moet je hier weer een bedrag betalen ter behoud van het natuurpark. Een meevaller is echter wel dat we dankzij ons visum als inwoner van Zuid Afrika beschouwd worden en niet als tourist; touristen betalen namelijk vier keer zoveel.
Een korte wandeling brengt je vrijwel direct bij de Augrabie watervallen. Hoewel de watervallen in het regenseizoen een stuk ‘ruiger’ zijn, waren ze nu ook prachtig om te zien. Je kijkt eigenlijk een groot ravein van zo’n 150 meter in, waar het water met groot lawaai naar beneden bulderd. Het is allemaal rotsachtig en zanderig en je ziet van die typische dorre woestijnbomen in dit gebied. Het is ook geweldig om gewoon op een rots te zitten en te genieten van de watervallen terwijl er een heerlijke wind in je gezicht waait.

Na een uurtje te hebben rondgelopen, was het dan tijd om weer 200 kilometer terug naar Upington te gaan. Onze volgende bestemming was het ‘Kgalagari Transfrontiers Park’, wat ten noorden van Upington ligt. Aangezien dit wel een ontzettend stuk rijden is vanaf de Augrabie, hadden we besloten om te overnachten in en guesthouse in Upington. We hebben via het adventures camp, waar we eerder deze middag geraft hebben een nummer van een guesthouse gekregen. Zogezegd zogedaan, en we zijn met onze ‘Volvo Snelheid’ meteen weer richting Upington gereden, een rit van zo’n anderhalf uur. Weer de lege, dorre en rotsachtig landschap afgereden. Tegen zonsondergang kwamen we aan in ‘Affinity Guesthouse’, wat achteraf de mooiste overnachting is geweest die we totzover gehad hebben in Zuid-Afrika. Ongelovelijk vriendelijke mensen, zeer schone (bad)kamers en een heerlijk ontbijt in de ochtend. We hadden een balkon met een geweldig uitzicht over dezelfde Oranjerivier. Vooral met de ondergaande zon heb je echt een heel mooi uitzicht over deze rivier. Even snel Upington ingelopen, een ‘lazy aged steak’ gegeten’ en dan toch maar weer slapen; de drukke dagen maken je s’avonds ongelovelijk moe.

De volgende ochtend een heerlijk ontbijt gehad. Vers fruit (die we echt nodig hadden), een fijn eitje op het brood met wat salade erbij. Ze hadden zelfs kitkat chocolade repen om mee te nemen, hoe fijn is dat! De eigenares van de guesthouse heeft voor ons een reservering gemaakt in een huisje in het park, waar we vandaag heen zouden gaan. We waren klaar voor onze bestemming ‘Khalagari Transfrontiers National Park’, aan de grens van Botswana en Namibie, ten noorden van Upington.

Terwijl we ons al gauw zo’n 150 kilometer ten noorden van Upington bevindden, bedachten we eens om de auto uit te stappen. De temperatuur kroop al gauw richting de 35 graden en de droge natuur is echt super. Het gebied is minder rotsachtig als in Augrabies en iets droger. Terwijl we allemaal buiten staan, in de warme zon te genieten van de natuur, komt Mariëlle er tot haar schrik achter dat ze haar tasje met haar geld en pasjes kwijt is. Het genieten is meteen weg en meteen staan we op scherp om haar tasje terug te vinden. De hele auto afgezocht, maar er is helemaal niets te vinden. Bij de ‘roadworks’, zo’n 120 kilometer eerder heeft ze haar tasje voor het laatst gezien. De enige mogelijkheid was dus dat haar tasje hier, bij al die wegwerkers uit de auto is gevallen; ze was immers hier uitgestapt om haar zonnebril uit de kofferbak te halen. Dus meteen maar vol snelheid terug en heel hard hopen dat we haar tasje terug vinden. Na een uur gereden te hebben, waren we weer terug bij de roadworks. Skeptisch kijken we of het tasje toevallig nog op de straat ligt, eigenlijk tegen beter weten in. We wisten zeker dat één van de roadworkers het tasje gepakt heeft en we hebben heel wat afgezeurd. ‘Ik weet van niks, geen tasje gezien, die man onder die boom daarginds moet hem hebben.’. Meteen richting die man gereden; ‘Huh tasje ? ik heb geen tasje gezien’. Mariëlle vertelde ze dat haar pasjes en documenten ongelovelijk belangrijk was en dat ze het geld allemaal mochten houden. Toen veranderde er iets in de blik en wist hij opeens waar het tasje was. Hij wilde meteen onze auto inspringen, maar dit voelde niet veilig dus duwde hem er meteen uit. Hij reed vervolgens achter ons aan, in een pickup, naar de plek waar we gestopt zijn. Het begon allemaal een beetje gespannen te voelen maar we zagen de man de dorre struiken inlopen waar hij het tasje had verstopt. En tadáá, daar was het tasje. Het geld was er allemaal uitgehaald, waar we eigenlijk alle begrip voor hadden. Hij heeft waarschijnlijk meteen weer een weeksalaris binnen. Gelukkig zaten alle pasjes, en de camera er nog wel in.

Voordat we onze reis richting het noorden hetvatten, moesten we eerst maar eens tanken. De volgende benzinestation zouden we niet meer redden, dus moesten we de tank in Upington maar weer volgooien; en we begonnen aan poging twéé om naar het park te rijden, met een volle tank.

Hoe verder je richting het noorden rijdt, hoe droger het begint te worden. Het dichtsbijzijnde dorpje in het noorden, ‘Askham’ was zo’n 200 kilometer van ons verwijderd. Verder is er geen ziel te bekennen in de bewoonde wereld. Ééns per uur zie je misschien een tegenligger, en die afzondering van de bewoonde wereld is een ontzettend gaaf gevoel. De Kalahari hier in Zuid Afrika is niet precies hoe je een woestijn voorsteld; het is redelijk groen voor een woestijn. Éénmaal ter hoogte van het dorpje Askham zijn we maar weer wezen tanken, want onze volvo zoop aardig wat benzine weg. Askham geeft echt de indruk van een typisch woestijndorp. Weinig mensen, wit zand en witte huizen. In dit dorpje leven zelfs nog bosjesmannen, mensen van een zeer oude stam in zuid afrika.

Vijftig kilometer na Askham kwamen we dan bij de poort van het ‘transfrontiers park’. Het transfrontiers park is eigenlijk hetzelfde idee als het ‘Kruger Park’, al is het hier woestijnachtig en een stuk minder commercieel.

Aan de grens van het park staat een receptiegebouw waar we moesten inchecken om in het park te overnachten. Binnen dit receptiegebouwtje zit tevens de grens naar Botswana. En uiteraard konden we het niet laten, we zijn even een stukje Botswana ingeweest en hebben een stempel in ons paspoort erbij. Botswana wordt door een klein hek met prikkeldraad van Zuid Afrika gescheiden. De mensen die bij de douane werktten wilden dolgraag met ons op de foto... ontzettend humor. Éénmaal ingechecked zijn we doorgereden naar ons huisje in het park, een lodge voor 4 personen. Snel een paar broodjes gekocht in de supermarkt en even gerelaxed. Veel tijd hadden we niet, want ’s avonds stond er een ‘Sunset Safari’ op het programma.

Tijdens de ‘sunset safari’ ga je, zoals de naam al suggereert, met ondergaande zon rondrijden door het park. Je begint met zonsondergang en wanneer je terug bent staan de sterren weer hoog aan de hemel. Tijdens de safari zagen we vooral veel antillopen en vogels. Wat ongelovelijk gaaf was en echt mijn hoogtepunt van het park was, was een leeuw die we zagen. Hij liep niet ver van ons vandaan, in zijn eentje. Hij bulderde af en toe en liep vervolgens weer verder, wat echt ongelovelijk indrukwekkend was.
Zodra de zon onder is, komen de lampen weer tevoorschijn en probeer je met behulp van schijnwerpers nog wat ‘game’ te spotten, zoals ze dat hier noemen. Zo kwamen we nog een uil tegen, wat woestijnratten en vooral weer veel antillopen en vogels. Tegen een uur of 10 waren we terug bij onze lodge, waar we nog even van de sterren genoten hebben.

Vroeg in de ochtend gingen we samen met 2 gidsen met jachtgeweren de natuur verkennen. Wat kan het toch ongelovelijk koud zijn s’ ochtends, wanneer het maar net 6 graden is bij zonsopkomst. We hooptten allemaal dat we diezelfde leeuw als de laatste avond, op een redelijke afstand, zouden spotten. Helaas bleef het dit keer bij wat vosjes en antillopen. Wel hebben we allerlei karkassen zien liggen, waar de roofdieren kort geleden van gegeten hebben. Vanuit studieoogpunt natuurlijk even botjes bestudeerd die we tegenkwamen. De temperatuur begon al snel omhoog te kruipen en toen we tegen 8 uur weer terug waren in het kamp, was het alweer 20 graden. De temperaturen hier in de woestijn kunnen dus enorm verschillen. We werden wakker met een buitentemperatuur van 6 graden, terwijl het ‘smiddags al gauw tegen de 40 graden aanloopt.

In de middag zijn we op eigen houtje op safari gegaan, in onze Volvo. Hier zijn we wilde leeuwen en vooral verschillende soorten vogels en antillopen tegengekomen. Ook hier geld dat je alleen op bepaalde punten uit de auto mag stappen, uiteraard om veiligheidsredenen. De afstanden tussen de verschillende kampen binnen het park zijn behoorlijk groot. Met een snelheidslimiet van 50 km/h, duurt het al gauw 4 uren voordat je het volgende kamp bereikt.

En toen brak onze laatste avond alweer aan. We hadden een reservering in het restaurant staan, die vlakbij ons huisje stond. Hier werden we voorgeschoteld met lekker vlees en belachelijke service. We hadden gereserveerd om 8 uur, wat normaal gesproken toch wel een prima tijd is. Terwijl we nog aan het eten waren ging de muziek uit, werden alle tafels afgeruimd en kregen we te horen dat we geen toetje meer konden bestellen, de keuken ging immers om 9 uur dicht. Na mijn zegje hierover gedaan te hebben, besloten we maar voor het eerst geen fooi te geven. Op de cent af aan gepast betaald en boos uit het restaurant gegaan; zo kan het ook!

Nog even een drankje gedaan met onze buurman, voor het slapen gaan. Dit vond ik eigenlijk nog even interessant om te vertellen; Deze duitsers heeft een 3 maand durende reis gemaakt naar Zuid Afrika. Hij is met de auto vanuit Duitsland richting Zuid Afrika gereden en heeft op die manier kennis gemaakt met ontzettend veel landen in Afrika. Ongelovelijk indrukwekkend en wat moet het toch gaaf zijn om zo’n reis te gaan maken.

Na het slapen werd het weer tijd voor een (normaal gesproken) 12 uur durende rit richting Bloemfontein. Gelukkig hebben we met onze Volvo veel tijd weten te besparen en konden we de eenzame wegen gebruiken als racecircuit. Hoe dichter we bij Bloemfontein kwamen, hoe grimmiger het weer begon te worden. De lucht werd donkerder en er was een harde wind. Door die ongelovelijk harde wind reden we recht in een zandstorm, waardoor je minder dan 50 meter voor je kon zien. Net als die dichte mist in Nederland dus, zoals ik al gelezen had op internet. Echt een super gave ervaring, zo’n zandstorm. De harde wind en regen zorgde ook voor een heerlijke verkoeling buiten, iets wat echt ongelovelijk aangenaam was na die woestijnwarmte. And we’re back, back in Bloemfontein. Waar weer een weekje werk op ons staat te wachten. Gelukkig kunnen we terugkijken op een ontzettend leuke trip!

Verder ontzettend bedankt voor de kaartjes die ik gekregen heb, de nederlandse zak met snoep die speciaal naar mij toe is opgestuurd en aan iedereen die de blog weer met interesse leest. Nog maar een dikke 10 weken en ik zit alweer op Schiphol, oh wacht laat ik daar nog maar niet aan denken.